Biocrematie

"Het milieu verdient ons respect, maar geldt dat ook niet voor onze doden, vraagt Nadia Sels. Onze lichaamssappen verontreinigen dan wel de bodem – sorry daarvoor – maar door ritueel afscheid te nemen tonen we ons een beschaafde maatschappij die haar doden niet als grof vuil behandelt."

Lees : http://www.standaard.be/cnt/dmf20141013_01318937.

"Antropologen laten de menselijke beschaving vaak beginnen op het punt dat de doden grafgiften meekrijgen, omdat de mens vanaf dat punt aantoonbaar in staat is tot symbolisch denken. Wat zegt die redenering dan over onze tijd, waarin begraven bijna herleid wordt tot ‘afvalverwerking’?

Als argument pro biocrematie hoorden we de afgelopen dagen vaak dat verbranding en verrotting even huiveringwekkend zijn. Toch kan alleen een tijd die blind is voor symbolen het verschil minimaliseren. Dat zit hem niet zozeer in het proces zelf, maar wel in de culturele betekenis ervan. Of beter: het gebrek daaraan. Daarin schuilt de echte gruwel.

Crematie gaat al mee sinds Homeros, die uitvoerig de rijkelijke brandstapels beschrijft waarop zijn helden verteerd en vereerd worden. Opgaan in vlammen was een reiniging door het zuiverste, meest goddelijke element. Begraven worden is dan weer vanouds de terugkeer naar Moeder Aarde, die het menselijke lichaam even hartelijk verwelkomt als de herfstbladeren. In welk symbolisch register kan biocrematie zich inschrijven? En neen, dit is geen bijzaak. Wie de betekenis van de dood uitholt, maakt ook het leven betekenisloos."

Dank u, mevrouw Nadia Sels, docente cultuurgeschiedenis.