Het Okegem waar ik geboren ben en waar ik tot het overlijden van mijn grootvader in 1961 dikwijls met vakantie ging (mijn grootmoeder was al overleden in 1949 - ik was toen 9 jaar maar heb ook aan haar zeer levende herinneringen bewaard) is stilaan aan het uitsterven.
Door de bouwwoede van de laatste decennia is het dorp zelf bijna onherkenbaar veranderd en zijn de meeste pittoreske hoekjes verdwenen.
Van de jongere generaties ken ik niemand meer behalve een paar familieleden. Mijn familieleden zijn grotendeels uitgezworven.
Wanneer ik per hoge uitzondering nog eens door het dorp wandel kom ik enkel nog een paar vaag bekende gezichten tegen. Hoeveel "inheemsen" zijn er uitgeweken of overleden sedert 1940 en hoeveel "inwijkelingen" zijn er bijgekomen ?
Leven van en in herinneringen is een duidelijk bewijs van het ouderdomsproces.
1 comment:
Als kleindochter van een klompenmaker die klompen hielp bezorgen in alle hoeken en kanten van het dorp kende mijn moeder zeer veel inwoners ; ze kon straat per straat de bewoners van zowat alle huizen benoemen.
Haar jongste broer die in Okegem bleef wonen en er sociaal - en ook in de dorpspolitiek - zeer aktief was zei soms met lichte overdrijving dat hij bijna niemand meer kende ...
Op een paar generaties is het dorpsweefsel grotendeels verdwenen.
Post a Comment