Jaren aan een stuk maakte ik op deze dag en om dit uur mijn koffer klaar om op 23 december in alle vroegte uit Brussel en over Bordeaux naar Lourdes te reizen ; per trein tot Bordeaux en dan per bus naar Lourdes. Die reis was zowat een vast punt in mijn jaarprogramma geworden, en ik houd er schitterende en onuitwisbare herinneringen aan over.
Voor mij was dat allemaal begonnen als een welgekomen vluchtmogelijkheid. Kerstmis in Lourdes is nog het echte, eenvoudige feest zonder alle opgeklopte commerciële tralala en hypocriete feestneuzerij - alhoewel er ook daar zeer recentelijk wel enige verandering te bespeuren viel.
Het werd echter steeds moeilijker om nog een groep bijeen te krijgen : de meeste mensen blijven thuis of in familie. Twee jaar terug liep het al eens mis mede omdat we drie jaar geleden nogal wat ongewenste avonturen beleefd hadden met een ongepaste en onaangepaste begeleider ; verleden jaar werd er met een grote inspanning toch nog een groepje bijeen geharkt. En die inspanning werd slechts met mondjesmaat en zonder overtuiging gesteund door de organisatoren, die hun handen het jaar door meer dan vol hebben met de verwezenlijking van de rest van hun programma. Het lijkt voor die mensen ook moeilijk te begrijpen dat je eind augustus niet meer moet beginnen om - schijnbaar zonder echt actieve inzet - een klandiezie bijeen te zoeken voor een reis met Kerst. En het lag er al een paar jaar dik bovenop dat ze die reis liever kwijt dan rijk waren.
Maar ik mag niet te hard zijn : zonder de inzet van diezelfde mensen waren de voorbije reizen er ook nooit gekomen. Prioriteiten veranderen ...
Dit jaar hebben de organisatoren zelfs geen enkele merkbare inspanning meer gedaan, behalve het vermelden van de reismogelijkheid in piepkleine letters in het programmaboekje. Resultaat : ik moest vanmiddag geen koffer pakken.
En voor volgend jaar staat de reis zelfs niet meer op het programma, en dat vind ik wel eerlijker dan het doen alsof en de reis dan op het laatste ogenblik toch te annuleren.
Maar mijn herinneringen kan niemand mij nog afnemen.
1 comment:
Het is spijtig om zien hoe zogezegd christelijk geïnspireerde organisaties de Lourdesbedevaarten uit hun reisprogramma zo stiefmoederlijk mogelijk behandelen (in de hoop ?) er eerder vroeger dan later vanaf te geraken. Ze zullen daar waarschijnlijk altijd wel plus minus geloofwaardige voorwendselen voor hebben, maar de evolutie over de laatste jaren doet een bewust verstikkingsbeleid vermoeden.
Post a Comment