Een twee sterren hotel van een niet onbekende "chaîne" in een industriezone in Poitiers. De chauffeur moet wringen om zijn bus op de parking te krijgen.
Een donkere receptie en kleine, slecht verlichte kamertjes. Gordijnen maar geen overgordijnen (dat had ik nooit eerder meegemaakt !). Aan sommige vensters zijn er wel houten luiken die echter niet allemaal gesloten kunnen worden. Gedurende de nacht is de receptie gesloten. In de gangen liggen codes op de grond verstrooid (ze stonden op een snippertje papier dat bij de kamersleutel gevoegd werd).
Het avondmaal bij de heenreis was best te pruimen ; bij de terugreis was het veel minder. Mijn tafelbuur lustte geen zalm en vroeg of hij iets anders kon krijgen : neen dus, want het eten werd "verzorgd" door een traiteur en er was niets meer in huis.
Het ontbijt bestond uit een stukje stokbrood, en twee beetgrote chocoladebroodjes, boter en confituur, fruitsap en koffie of thee. Geen beleg, geen mogelijkheid om nog een stukje stokbrood bij te krijgen. En voor de diabetici la même chose. Werd het ontbijt ook geleverd door een "traiteur" ? Het was een echt dé - jeuner. Meer was het niet !
Maar aan de ingang van het gebouw en in een paar perken bloeiden wondermooie rozen.
La douce France, niet echt op haar best ...
Maar deze eerder matte, vermoeide indruk werd meer dan ruimschoots vergoed door ons drie sterren verblijfshotel in de Dordogne. Mooi en comfortabel hotel, grote kamers, schitterend uitzicht van op het terras en uit de meeste kamers, lekker eten.
Een negatief puntje : bij het ontbijt werd ook het oud brood van de vorige avond opnieuw aangeboden, maar er was genoeg vers gerief.
Dan toch maar, la douce France ...
No comments:
Post a Comment