Machteloos ?

"Er is een grens aan wat de staat kan bijeenbrengen aan politionele, justitiële en militaire macht. Die grens is bereikt. Bereikt alvorens er een aanvaardbaar niveau van veiligheid kan worden ge­garandeerd. ...
Voor de overheid en haar troepen dreigt de uitputting. Frankrijk heeft de noodtoestand meteen weer verlengd. De uitzondering wordt permanent. De strijd om onze democratische waarden en onze open samenleving te beschermen tegen duisternis en barbarij draait er uit op het opschorten van de rechtsstaat. In eigen land is dreigingsniveau drie de natuurlijke stand der dingen geworden. Opschalen naar niveau vier kunnen we niet, want dat zou concrete informatie vereisen waarover onze diensten niet beschikken. Ze kunnen alleen waakzaam afwachten waar de volgende klap vandaan komt.
Successen in die strijd passeren in stilte. Mislukkingen krijgen grote weerklank. De kamp is ongelijk. Het systeem is niet bij machte al zijn bekende vijanden te volgen, laat staan de onbekende. ...

Nice staat bekend als een broeihaard van jihadisme en Syriëgangers. Maar de doder van Quatorze Juillet stond niet als zodanig bekend. Zijn motieven bleven gisteren ongewis. Maar ook als hij alleen optrad, hij was geen eenling. Zijn actie trof de staat in het hart met een werkwijze die op jihadistische websites al langer wordt gepropageerd. En de timing, op de nationale feestdag, is te symbolisch om toevallig te zijn.

De Franse premier Manuel Valls kwam gisteren politiek zwaar onder vuur te liggen omdat hij zei dat ‘Frankrijk moet leren leven met terrorisme’. Hem werd defaitisme verweten. Zijn uitspraak was nochtans geen opinie, maar slechts de vaststelling van een feit. Er zijn honderden, mogelijk duizenden Europeanen die geen limiet stellen aan het geweld dat ze bereid zijn te gebruiken tegen de samenleving waarin ze zijn opgegroeid. Er is simpelweg geen manier waarop de staat hen allemaal kan verhinderen om tot de actie over te gaan. Dat is nu wel duidelijk.

Het mechanisme dat hen via een plots ontdekte islamitische identiteit tot radicalisering en doodsdrift voert, blijft goeddeels onverklaard. Als het louter om achterstelling en discriminatie ging, zou het verschijnsel toch onnoemelijk veel groter moeten zijn, niet?

Met elke aanslag op deze schaal wordt de kloof in de samenleving uitgediept. Het onbegrip verhardt, het vermogen om naar elkaar te luisteren sterft. Wat ons ondanks alles nog verenigt, is het besef dat niemand veilig is voor de blinde terreur. En, zoals bleek op de Promenade des Anglais, dat we elkaar in het uur van de nood, als bange, opgejaagde ­mensen kunnen ontmoeten en bijstaan."

Lees : http://www.standaard.be/cnt/dmf20160715_02387456.