MRI

Deze week onderging ik voor de derde keer een MRI scan van mijn hoofd.

Er zou een vierde keer geweest zijn indien ik, jaren geleden, niet zo kwaad geworden was met wat ik als een bijna commerciële opzet en machinatie tussen dokter en hospitaal interpreteerde. Het gevolg was  dat ik zowel de afspraak voor de test zelf als de  afspraak bij  de specialist genegeerd heb. Zonder  mij af te melden.

Deze keer vond ik dat het nog wel eens mocht : het was behoorlijk lang geleden om eventueel verschillen te kunnen opmerken.

Het is en blijft een nochtans een behoorlijk onaangename ervaring : je hoofd wordt zodanig ingepakt en je moet een dik kwartier totaal onbeweeglijk blijven liggen in een toch wel nauwe tunnel, terwijl je met alle mogelijke geluiden gebombardeerd wordt.

Ik  keek er toch een beetje tegen op omdat ik ineens begon te fantaiseren over een electriciteitspanne die kon optreden terwijl ik totaal hulpeloos vastgebonden lag. Belachelijk, ik weet het ; maar toch.

Toen ik mocht opstaan moest de verpleegster me helpen om rechtop te gaan zitten, en toen ik eindelijk rechtstond begon ik te draaien als een tol. Even dacht ik dat ik de vloer ging kussen ; niet echt aangenaam.

Gevolg : ik zal alleen nog een scan aanvaarden indien het bij manier van spreken een kwestie van leven of dood is.

De uitslag ? Die volgt nog, maar daar hebben jullie geen uiststaans mee.

Overigens, waarom maakt de faculteit nog afspraken terwijl je al gelukkig mag zijn indien je minder dan twee uur na de afgesproken tijd aan de beurt bent ? Dat blijft blijkbaar een onoplosbare gewoonte die de klanten véél tijd en gegrom kost.