Zonder een vroeg sms-je van een nichtje dat ik pas in de late avond gelezen heb had ik de verjaardag van het overlijden van mijn moeder niet opgemerkt : ik had een te vroege datum - in de loop van verleden week - in het hoofd ... dat is bijna onvergeeflijk.
Maar gisteren en vandaag gedenken wij het overlijden van de twee belangrijkste vrouwen in mijn leven :
- mijn moeder Margaretha Felicitas Neukermans overleed thuis - toch nog onverwachts - kort na de middag op dinsdag 26 september. Ik zal het altijd als een (trieste) zegen beschouwen dat ik haar laatste ogenblikken mocht meemaken. Ze was pas enkele dagen voordien uit de kliniek ontslagen en ik denk nog altijd dat de dokters wisten dat het einde naderde maar ons niets zegden hetgeen ze nadien zeer formeel tegen gesproken hebben. Ik heb het in ieder geval niet zien aankomen ...
Mijn moeder heeft een leven vol tegenslag en lijden gekend en werd 86 jaar. Ze was zeer moedig en klaagde nooit. Zij was een voorbeeld voor ons allen.
- mijn moeders' moeder Maria Antonia De Vidts stierf thuis te Okegem op 25 september 1949, 51 jaar en een dag voor haar enige dochter. Ook haar leven werd getekend door overlijdens en verlies ; ze verloor twee van haar vier zonen en sukkelde met een zwakke gezondheid in een tijd dat de geneeskunde nog zeer onvoldragen was. Het verlies van haar zonen waren tegenslagen die zij nooit overwonnen heeft.
Ik was haar oudste kleinzoon en haar oogappel. Gekraakt en gebroken door ziekte en tegenslag overleed ze veel te vroeg op vier en zestige jarige leeftijd in 1949. Ik wou dat ik haar langer had mogen kennen.
Meter, ma en ik in 1941.
No comments:
Post a Comment