Een zin in de krant vandaag zet mij aan het mijmeren : ik ben in mijn familie in de weinig benijdenswaardige positie gesukkeld dat ik de oudste in de oudere generatie ben. Zowel aan mijn moeders als aan mijn vaders kant ben ik het oudste kleinkind van mijn grootouders. Het overgrote deel van mijn familie heeft meer toekomst dan verleden ; ik heb meer verleden dan toekomst. Dat maakt de verstandhouding en het wederzijds begrip er niet altijd eenvoudiger op.
Maar redenen om te klagen heb ik niet ; ik constateer gewoon een feit.
No comments:
Post a Comment