Haar leven liep niet over een pad vol rozen : ik heb dat in vroegere artikeltjes al meermaals beschreven.
Ze was lang ziekelijk geweest - in het jaar van haar overlijden was ze ook nog zwaar ziek gevallen terwijl ze bij ons in Gent op bezoek was - en toch kwam haar overlijden nog onverwacht.
Ik weet nog dat mijn moeder op tijd verwittigd werd en denk met pijn in het hart aan haar beschrijving van de sterfscène van mijn grootmoeder. De droefenis om haar verlies heeft jarenlang in ons huis gewoond.
Ik weet niet meer of mijn vader meegegaan is toen mijn moeder "geroepen" werd of dat hij bij ons gebleven was en ook niet waar wij waren toen we het nieuws vernamen. We woonden toen nog in de Sint-Martensstraat nabij het Justitiepaleis. Telefoons waren er toen nog zeer weinig- wij hadden er geen - en telefoon of telegrams betekenden over het algemeen slecht nieuws ...
Ik heb slechts een paar zeer vage herinneringen aan de begrafenis. Ik weet wel nog waar haar graf was en waar nu de auto's voorbijrazen. Ik blijf het een echte schande vinden dat het eeuwenoude kerkhof opgeofferd werd aan koning auto.
Ik was haar oudste kleinkind en heb de allerbeste herinneringen aan haar.
Mijn grootmoeder in haar tuin met haar oudste kleinkind.
No comments:
Post a Comment