Maanden geleden heb ik de bel van mijn vaste telefoon uitgeschakeld, hetgeen mij bevrijd heeft van alle mogelijke onnozele en totaal overbodige commerciële oproepen, meestal rond etenstijd, maar me ook de banbliksems van familie en kennissen heeft opgeleverd. Die vinden dat ik nooit bereikbaar ben.
Dat is natuurlijk onzin, en ze weten wel beter.
Nu en dan check ik eens om te zien of ik potentieel belangrijke oproepen gemist heb.
Gisterenavond zag ik een oproep die ook naar Phonemail was doorgeschakeld maar waarvoor geen boodschap werd ingesproken.
De naam van de oproeper kwam mij - na meer dan vijftig jaar - nog bekend voor. Rond mijn 18e heeft die "tijdgenoot" mij geïntroduceerd in een Gentse buurt die ik totaal niet kende maar waar ik een paar jaar parochiaal actief bleef. Aan dat engagement denk ik nog steeds met veel genoegen terug. De man zelf is toen bijna onmiddellijk van mijn radarscherm verdwenen.
Waar kwam die oproep na meer dan een halve eeuw dan zo ineens vandaan ? Ik kan me daar wel iets bij voorstellen, maar ik voel geen behoefte om daar nu verder op in te gaan ; daar kan ik later nog wel een postje over kwijt. Ik voel ook geen enkele behoefte om terug te bellen. Daarvoor is mijn nieuwsgierigheid niet groot genoeg en bygones are bygones !
De dag voordien had ik nog zo'n soortement oproep uitgaande van iemand met een naam die ik niet meer zo direct kon plaatsen en die waarschijnlijk door dezelfde "trigger" werd veroorzaakt.
Ik bel dus niet terug. Indien die mensen me echt willen contacteren moeten ze nog maar eens proberen. Oefening baart kunst. En ik heb geleerd dat op honderd onbeantwoorde oproepen er geen vijf herhaald worden. Zo dringend of nodig is het dus allemaal niet.
1 comment:
Il n'y a qu'un seul coup de fil que j'espère et dont je sais avec quasi certitude qu'il ne viendra jamais. Une invitation bien méritée qui ne viendra jamais.
En daar kan ik een boek over schrijven, maar wees gerust, ik zal het niet doen!
Post a Comment