9 mei 1940

72 jaar geleden stonden de hordes van de Duitse nazi-barbaren klaar aan de grenzen om België te overrompelen. En op 10 mei, een schitterende lentedag, nog voor 4 uur in de morgen,  werden onze ouders en grootouders wakker door het geloei van vliegtuigmotoren en het gebulder van kanonnen. Voor de tweede keer in 26 jaar staken de terreurzaaiers uit het oosten het vuur aan de lont. Wij zijn het niet vergeten !

Binnen een paar uur zagen de wegen zwart van de vluchtelingen. En ook die wegen werden niet gespaard door de Duitse vliegtuigen. Ik hoor mijn moeder, die toen zwanger was van haar eerstgeborene, nog vertellen hoe ze in dat warme weer met enkele klederen en een mantel aan, haar volgestouwde fiets moest voortduwen, hoe ze op een bepaald ogenblik haar ouders uit het zicht verloor, en hoe ze ook gemitrailleerd werden en de weiden en grachten moesten induiken om het vege lijf te redden. Verder dan Brakel zijn ze niet geraakt. Toen stonden de Duitsers al in Okegem.

Mijn vader lag ergens in Limburg en ik heb spijtig genoeg nooit zijn volledig verhaal kunnen noteren ; hij was ook geen grote verteller zoals mijn moeder en zijn herinneringen aan die dagen waren waarschijnlijk veel te pijnlijk om er  echt over te kunnen vertellen. En de weinige details die hij in zijn veel te korte leven vertelde ben ik spijtig genoeg vergeten. Ik was nog "jong" en zou dat later allemaal wel eens noteren. Alleen is dat later nooit meer gekomen. Ik weet wel dat hij de 18-daagse veldtocht  vanuit Limburg tot achter de Leie meegemaakt heeft, en dan in gevangenschap tot in Maubeuge gesukkeld is. Daar werd hij vrijgelaten en is dan nog te voet, verhongerd, en zwart van het vuil, naar huis in Okegem gesukkeld waar hij rond 10 juni moet aangekomen zijn op de dag dat mijn moeder's grootvader begraven werd. Peter Felix was overleden op mijn moeder's verjaardag, 8 juni. Mijn moeder had al die tijd niets van hem vernomen en vreesde al het ergste.

En zo waren er, in België alleen al, tienduizenden gevallen ...