Overdaad schaadt

Deze post zal geen kat interesseren, maar ik schrijf wat ik wil op mijn blog. Liturgie wordt zo stilaan een stokpaardje.

Ik volgde vandaag drie missen. De gewone, niet erg inspirerende  zondagmis in een van de kerken waar je mij wel meer kan tegenkomen, maar die bijna week na week wat lager op mijn lijstje komt te staan. Een  nogal routineus gebeuren ware het niet voor de maandelijkse portie "kunst"gezang waarbij het - niet altijd perfect aangepast - gezang soms bijna even lang lijkt te duren als de rest van de mis, en waar het er soms op lijkt dat de soliste en de organist een oorlog voeren, waarbij de organist overigens steeds wint.

Maar alla, die mensen roeien met de riemen die ze hebben en de ene keer lukt dat al beter dan de andere, alhoewel ze nog meer riemen hebben dan vele van hun collega's. En nu en dan zit er wel eens een echt deugddoende uitschieter tussen (zoals het triduum van de Goede Week).

Totaal toevallig zag ik op KTO de mis van de installatie van de bisschop van de Oekraïens-Griekse katholieke kerk  van de Byzantijnse ritus voor Frankrijk, Benelux en Zwitserland, uit de Notre Dame in Parijs. De mis was begonnen om 1500 uur en was al een dik half uur bezig toen ik er toevallig op zapte.  Ik begreep geen gezegend woord van de liturgie en kon ze ook niet volgen : ik miste zelfs de consecratie. Toch bleef ik geboeid kijken tot 17uur45. Een schitterende, duidelijk diep doorleefde en eerbiedige dienst. Bijna hemels. Nog stukken aantrekkelijker dan onze vroegere gregoriaanse hoogmissen.

En om 1830 volgde ik de zondagmis in de Notre Dame  te Parijs, gecelebreerd door kardinaal André Vingt-Trois. Een goed verzorgde dienst, een diep doordachte preek en latijnse gezangen, maar zoals vele van onze moderne missen arm aan symbolen en tekenen van eerbied en beleving.

Maar de Oekraïeners hebben het kind niet met het badwater weggegooid zoals hun Latijnse broeders dat wel deden. Toen de grote lichten in Rome de mis aan het heruitvinden waren vochten die mensen voor hun overleven.