Er was eens

Er was eens een belangrijk persoon die algemeen geprezen werd omdat hij de nogal strenge regels van de club die hij leidde op een zachte, wollige manier kon verwoorden, ontkennen of ontwijken.

Buiten zijn club was hij razend populair maar in zijn club deed hij weinig, waarschijnlijk omdat hij de kool én de geit wou sparen, of misschien omdat hij echt het Noorden kwijt was, en het lidmaatschap klapte in mekaar.

Toen de man laffelijk verraden werd door een van zijn directieleden, en op een zeer stuntelige en alles behalve waarheidsgetrouwe manier reageerde, ging zijn ster danig tanen, werd hij zelfs een verdacht individu, en werd hij onderworpen aan acties die hij zeker ver beneden zijn waardigheid vond. Hij begreep blijkbaar niet dat hij zijn waardigheid kwijt was. Geloofwaardigheid had hij nooit echt gehad, toch niet waar het telde, in zijn club.

Jaren later kwam hij zeer toevallig en eigenlijk totaal onverwacht nog eens in het nieuws. En blijkbaar had hij nog niets bijgeleerd. Ook geen zelfkennis.

Iedere gelijkenis met nog levende personen is louter toevallig.