Lot

Wie ik ben is een vraag die ik mij nog bijna iedere dag stel. Wat ik eigenlijk ben interesseert mij bijzonder weinig.

Maar ik ben wel een Vlaamse Belg - geen Belgische Vlaming - fier op zijn voorouders die in overgrote mate uit hardwerkende, uitgebuite en arme sukkels heeft bestaan, met hier en daar een uitzondering die de regel bevestigt.

Ik ben dankbaar en blij met het overgrote deel van mijn familie met in overgrote mate Oost-Vlaamse en Brabantse wortels.

En ik voel me meer Belg dan Vlaming omdat ik bij de laatst vermelde soort te veel in mijn ogen gevaarlijke en wildvreemde tendensen zie : ik heb geen enkele voeling met volksstammen, uniformen, strijdliederen, vlaggenzwaaien, marchen, vermeende raciale zuiverheid en heimwee naar de tijd dat nationalistische excessen niet alleen mogelijk, maar ook politiek correct waren. Ik heb geen enkele voeling met de opgepompte Vlaamse zelfoverschatting en de minachting voor minder rijke landgenoten en de rabiate bewondering van leidersfiguren en de totaal misplaatste hunker naar zelfbestuur. Ik haat het totaal zinloze dogma dat Vlaanderen de hemel op aarde zou kunnen worden.

Indien ik al één punt gemeen heb met de "modale" Vlaamse nationalist dan is het mijn grondige afkeer voor de zichzelf overlevende artistocratie ; ook zij lijdt aan grenzeloze zelfoverschatting en minachting voor minder rijke landgenoten.

Ik hecht dus weinig belang aan de staat die op mijn identiteitskaart vermeld staat en nog veel minder aan de staat die de leider mij zou willen opleggen. Voor hetzelfde geld was ik een Chinees, een Bosjesman, of God forbid, een Yankee  geweest.

Vlaanderen is dus voor mij een louter toevallige woonplaats waar ik mij nooit volledig thuis gevoeld heb - je bent contraire of je bent het niet - en waar ik alleen nog woon uit luiheid en inertie..

De plaatsen waar ik me werkelijk thuis en goed voel liggen in Zuid-Frankrijk en indien ik ooit geroepen geweest was om gelukkig te worden dan was dat in Waals Brabant gebeurd.

En as is verbande turf.