Een kerstsprookje

Terwijl Stef zich eigenlijk zou moeten beginnen klaarmaken voor de aankomst van de TGV in Bordeaux zit hij zich op te winden wegens de kleinzielige kwaadwilligheid en onbeschoftheid van sommige mensen.

Sedert gisteren zijn er weer grote maneuvers aan de gang bij zijn nieuwe buren. Er wordt gewerkt vanuit twee grotere bestelwagens, gisteren met en nu zonder aanhangwagen voor het afval.

Stef's oprit werd zonder enige verwittiging geblokkeerd. Gisteren heeft hij niets gezegd ; hij vond dat je niet op elke slak zout kan leggen. Hij moest ook niet weg. En er stonden behoorlijk wat voertuigen in de straat.

Deze morgen zelfde scenario.  Kort voor de middag heeft Stef aan een van de werklui gevraagd om de oprit vrij te maken. Zowel voor als achter die bestelwagen was er een zee van plaats. De werkman gromde kortaf dat hij het zou doen - wat denk je wel, hem voor zo'n onnozelheid storen !

Deed hij het ? Nee dus - later bleek dat hij de (ruime) plaats voor hem gespaard had voor zijn collega die aan- en afreed. Achter hem bleef er een zee van plaats. Maar dan had hij iedere keer tien meter verder moeten lopen.

En Stef's  boodschappen ? En het verkeersreglement ? Forget it : wij zijn de mannen die de gas doen branden, defecten repareren en de buren ambeteren : wij doen wat we willen en jullie kunnen de pot op.

Op de bestelautos staat geen enkele naam of adres. Stef vindt het echt spijtig dat die firma hier niet met naam en toenaam vernoemd kan worden. En zijn buren zelf ? Die wil hij niet opjagen, en daar moet hij nog lange jaren naast leven, denkt hij toch.

Maar het voorval, samengebracht met de recente prestaties van onze bisschoppen, heeft hem wel echt in een stemmige  kerstsfeer gebracht ...

NB : een paar uur later werd de bestelwagen dan toch vooruitgereden, maar net niet ver genoeg.