De commentaren in De Standaard worden stilaan totaal onverteerbaar. De ziekelijke subjectiviteit regeert, sloganeske teksten vieren hoogtij, en de steun voor een onafhankelijk Flaanderen wordt met moeite nog gecamoufleerd.
Een schoolvoorbeeld : http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=SV32VQ2L&word=solidariteit+en+verantwoording.
Grote woorden, dat wel ; maar inhoud ?
Waar gaat dat heerschap het halen om te schrijven : "Als het te herdoen was, zou België allicht niet worden hersticht." De man neemt gewoon zijn wensen voor werkelijkheid en die zin getuigt van een totaal gebrek aan historisch inzicht. En het argument over de ontbrekende politieke ruimte "waarbinnen het debat wordt gevoerd door partijen die met elkaar om de gunst van de bevolking strijden ?". Ik wist niet dat dat een nodige en voldoende voorwaarde was voor het functioneren van een staat. Ik heb altijd gedacht dat politiek een middel was, niet een doel. Daarenboven hadden we zo'n ruimte in het unitaire België en is dat door communautaire betweters en revanchisten steen voor steen afgebroken. Tenenkrullend gelal.
Maar alla, ik geef het toe. Het is niet evident om iedere dag een commentaar neer te pennen, zelfs wanneer men met een ideologisch gelijkgezinde tweeling aan het werk gaat.
En het wordt hoe langer hoe duidelijker : in dit big brother-achtig landschap hoor ik echt niet meer thuis.
No comments:
Post a Comment