Een prognosis

Ik heb in mijn zeventig jaar in dit aardse tranendal nog (bijna onbewust) de tweede wereldoorlog meegemaakt, ik heb bewust de Koreaanse oorlog (met zijn paniekerige hamstertoestanden, de derde wereldoorlog leek immers begonnen), de opstanden in Oost-Europa, de Cuba-crisis, de Vietnam oorlog meegemaakt. Iedere keer steeg de onrust tot nieuwe hoogtepunten. Ik heb dan ook nooit geloofd dat ik zo oud zou kunnen worden zonder dat wijzelf hier weer rechtstreeks van de brokken zouden hebben moeten delen. Gelukkig is dat nooit gebeurd. Maar ik geloof nog altijd niet dat het ook nooit meer kan gebeuren.

Ik heb als economist ook de grootste bloeiperiode van de wereldeconomie meegemaakt ; een periode waarin in onze gewesten, voor de eerste maal in  de geschiedenis, een overgrote meerderheid van de bevolking in menswaardige omstandigheden kon leven.

Maar ik heb ook de groei van de excessen  van dat systeem meegemaakt, waarin een systeem een religie werd. En ik vrees dat ik een van de ergste crisissen op economisch financieel heb zien ontstaan. Ik ben ervan overtuigd dat we met zij allen in onze domme bekrompenheid nog druk doende zijn om die crisis blindelings uit te bouwen tot een wereldschokkende episode, waarin zeer velen zeer veel zullen verliezen, en waarin de wanhoop kan leiden tot revolutionaire toestanden. En we weten allen wat er gebeurt wanneer de groten en de rijken  der aarde hun privilegies in gevaar zien komen ...

Armageddon.