Ik herinner mij de pijnlijke gebeurtenissen van 19 april 1980 - de laatste volledige dag in het leven van mijn vader. In de voormiddag las hij nog een sportblad over de wielrennerij - na de middag was het duidelijk dat het einde naderde.
Toen ik 's middags naar huis ging zag ik een paar jonge konijntjes op het grasveld van het ziekenhuis. Ik dacht dat moet ik hem straks vertellen - maar dat is er niet meer van gekomen. Ik herinner mij de gebeurtenissen van die namiddag en hoe we er toe besloten ons te organiseren om bij hem te waken. Ik voel er geen behoefte aan om dat allemaal op mijn blog te detailleren : die herinneringen behoren ons toe. Alleen nog dit : kort na middernacht is hij overleden.
Zijn overlijden was mijn eerste grote verlies, en het begin van de moeilijkste maanden van mijn leven : ik had mijn grote voorbeeld en mijn beste vriend verloren. En één zaak weet ik zeker. Hij was een fantastisch mens, altijd bereid om anderen te helpen, zelfs wanneer hij zichzelf daarvoor te kort moest doen. Zijn enige doel was zijn familie te beschermen en te helpen. De wankele gezondheid van mijn moeder in de jaren vijftig heeft hem veel kopzorgen bezorgd en uiterste toewijding gevraagd ; daarenboven heeft hij ons een degelijke opvoeding en de kansen gegeven die hijzelf, door allerhande tegenslagen, niet gehad had Hij deed dat op een voorbeeldige manier en ten koste van zijn eigen gezondheid. Zijn offervaardigheid heeft hem veel gekost en veel geluk heeft hij in zijn leven niet gekend.
Maar ik weet wel zeker dat zijn kinderen in hun kostbare herinneringen aan hem de kracht putten om hun leven zo goed mogelijk uit te bouwen. Wij kunnen hem nooit dankbaar genoeg zijn.
No comments:
Post a Comment