Omelet

Verleden week heb ik met mijn zus en schoonbroer geluncht in een zeer eenvoudige brasserie in Lille, vlak bij het station Lille Flandres. Hier zouden we dat een café noemen : kleine café-tafeltjes en eenvoudige stoelen ; een minimum aan plaats. De zaak zat en stond stampvol.

We bestelden twee omeletten en een schotel potjesvlees met een halve liter wijn. Hier in Belgïe zou men stilaan gaan denken dat omeletten beneden de waardigheid van onze chefs zijn : behalve in sommige frituren zijn ze volledig van de kaart verdwenen.

Onze bestelling werd direct opgenomen en binnen de kortste keren opgediend. Het leek wel bliksemsnel. De omeletten ware sappig en uiterst smaakvol en de erbij opgediende frieten uitstekend. We aten zeer smakelijk en verloren geen tijd met wachten. En we betaalden 32 euro !

Dat noem ik nog eens een klantgerichte zaak : lekker en goedkoop eten, goede en vriendelijke bediening, en geen "chiqué". Bij ons daarentegen lijkt het er dikwijls op dat de chiqué eerst komt (met hoge prijzen natuurlijk), en dat klanten en eten bijzaak zijn.

We hebben in België honderden brasseries die hun naam niet waardig zijn : ofwel zijn het veredelde frituren met derderangs voer ; ofwel zijn  het mislukte restaurants, die wel de opschepperij en de prijzen maar niet de klantvriendelijkheid en de kwaliteit van de echte restaurants hebben overgenomen, en waar de chefs met hun super-ego dikwijls ver boven hun kunnen proberen  te koken.

Ik maak nooit reclame op deze blog, maar hier komt een uitzondering : Le Flandre, 1 rue du Molinel, 59000 Lille.

Eenvoud siert, maar dat hebben we hier bij ons nog altijd niet begrepen !